Բոլոր ժամանակներում էլ աշխարհ են եկել նոր հավեր, որ երկաթե ձվեր են ածել: Բայց այդ ձվերից ոչ ճուտ է դուրս եկել, ոչ ձվածեղ է ստացվել, ոչ ձվախաշու, ոչ գոգլի-մոգլի: Բա որ մարդ ասելու բան ունենա, ասել չկարողանա, միտքը շիկացած լինի, սիրտը՝ բորբոքված, պարզ խոսելուց կվախենա՞: Ուզում եմ իմանալ, թե նրանք ի՞նչ են հասկանում ավանդույթ ասելով: Իրենք իրենցով լցված դատարկ ապաշնորհները. մշտական բանագողությու՞նը, չափածո պահածոնե՞րը, ախր դրանք ի՞նչ կապ ունեն բանաստեղծության հետ, որ դեռ ավանդական էլ կոչվեն...

Հույս ունեի, որ հատկապես ընդդիմադիր հայացքներ ունեցող հանրային գործիչները, փորձագետները չեն արձագանքի կամ առնվազն արձագանքելիս կմերկացնեն թշնամական հատուկ օպերացիան, բայց՝ ցավոք...

Սրանք բացարձակ բոբիկ են տրամաբանությունից. 8-րդ դասարանի պատմության դասագրքում ներկայացված՝ «Արևելյան Հայաստանի բռնակցումը Ռուսաստանին» անվանումը կարող էր միայն երկու դեպքում համապատասխանել իրականությանը:

Իրանում հայտնված այս պաստառը Հայաստանում մեծ աղմուկ հանեց։ Պաստառին պատկերված է Լեոնարդայի «Խորհրդավոր ընթրիքը», և մեջբերված է Ղուրանի այն այաթը (տեղը), որտեղ Հիսուսը (Իսան) խոստովանվում է որպես Աստծո (Ալլահի) ուղարկած մեծ մարգարե։

Հայաստանի 3-րդ հանրապետության առանցքում, ուզեք, թե չուզեք, արցախյան հակամարտությունն էր: Պետության ծնունդը, ժողովրդի զոհողությունները, անկախության իմաստը, ի վերջո, հանգեցվում էր այդ խնդրի հայանպաստ լուծմանը:

Չորս տասնամյակ առաջ Իրանը սեփական արտադրության և ոչ մի զինտեխնիկա, անգամ հրացան չուներ: Մարդիկ հիմա ամեն ինչ արտադրում են, նույնիսկ աշխարհում կան պետություններ, որոնք ուզում են գնորդ լինել։

«Հայրենիքին ավելի շատ հակված են դաճանելու այն մարդիկ, որոնք չունեն սեփական ազգի, սեփական էթնոսի հետ հոգեբանական նույնացում, այսինքն, «ես հայ եմ» զգացողությունը այդ մարդկանց մոտ թույլ է։ Այս դեպքում հեշտ է դավաճանել այն ազգին, որի հոգեբանական մասնիկը դու քեզ չես զգում։ Սրանք մարդիկ են, որոնք չունեն կայուն արժեհամակարգ, ուստի, ցանկացած հարմար առիթի դեպքում նրանք կարող են մեծ կամ փոքր գումարով ծառայել թշնամուն»։

Օգոստոսի 7-ը Օսմանյան կայրության կողմից ասորի ժողովրդի հանդեպ կատարված ցեղասպանության նահատակների ոգեկոչման օրն է:

Տարածաշրջանի միակ ղեկավարը, որ էս նեղ-մաջալին հա՛մ արձակուրդում է, հա՛մ հեծանիվ է քշում, հա՛մ հարսանիքների մեջ է։ Մնացած ամեն ինչի հերն էլ անիծած...

Այլևս անիմաստ և հոգնեցուցիչ է հանրությանը հիշեցնել, որ Տեր-Պետրոսյան Լևոնն իր վրա է վերցրել Արծվաշենի «փոխանակման» պատասխանատվությունը: